DEĞERLİ KÖYÜMUN GÜZEL İNSANLARI TARİH BOYUNCA . BİRÇOK BASKIYA MARUZ KALMANIZA RAHMEN . HİÇ BİR ZAMAN KİŞİLİĞİNİZDEN  VE İNANCINIZDAN TAVİZ VERMEDİNİZ. MUCADELENİZ SONUCUNDA HEP BAŞARIYLA ÇIKTINIZ.    GEÇMİŞTE CEMEVİ İLE İLGİLİ BİR ÇALIŞMAMIZ VARDI . BAZI NEDEN LERDEN DOLAYİ ERTELENMİŞTİ. 

               13. 01. 2013 TARİHİNDE İSTANBUL HINIS-TEKMAN DERNEĞİNDE YAPTIĞIMIZ TOPLANTIDA . CEM EVİ SURECİNİ HIZLANDIRMA KARARI ÇIKTI VE AYNI TOPLANTIDA  4.5OO.TL(DÖRTNİNBEŞYÜZ) DE  TOPLANDI. BANKAYA YATIRILDI.

                AYLIK 50 (ELLİ) TL OLMAK ÜZERE AİDATLAR HER AY TOPLANACAK     TOLANTIDAN HEBERİ OLMAYAN DOSTLARA DUYRULUR.  KÖYÜMÜZ İÇİN ÖNEMLİ BİR ADIMDIR. İNŞALLAH  BİR AN ÖNCE BAŞARIYLA  BU İŞİN USTESİNDEN GELECEĞİZ. . BİRLİK VE BERABERLİĞİMİZE VESİLE OLUR.   KATKI SUNMAK İSTEYEN TÜM DOSTLARIMIZI BEKLİYORUZ HEPİNİZİ SEVGİYLE VE SAYGIYLA SELAMLIYORUM   SAĞLIKLA KALIN DOSTÇA KALIN

                                   BAŞ SAĞLIĞI

Bütün BALCI ailesine Baş sağlığı ,geride kalanlara  sabır Merhum Celal BALCI'YA  Tanrıdan Rahmet dilerim.

 Merhaba segili hemşerilerim .

Bu gün zaman tünelinden  geçip, geçmişe  ağır,ağır giderken ;bıraktığım yerden de  bu güne kadarını zaman süzgecinden geçirip, geri dönerken; kendimi adeta bir bulut üstüne çıkmış ve olup bitenleri  yukardan seyrediyor gibi  hissettim.

    Köyümüz ,  çağımızın harikası  olan ,uzağı yakın eden,dostun dosta sevincini ve tasasını anında ulaştıran,birliğin ve bütünlüğün olmasını çabuk kılan  çağımızın harikası internette kendi  web sitesini oluşturmuştur. Bendeniz yıllardır çok özlediğim halde  maalesef köyümüze gidemedim; bazı dostların köyden hatıralarıyla çekmiş oldukları köyümüz'e ait fotoğrafları görüp hasret gideriyorduk.

Şimdi çok daha kolay ve hızlı bir şekilde bu özlem ve arzularımızı giderebiliyoruz .Bu hizmete vesile olan çok değerli şahsiyetlere çok teşekkür  edip,saygılarımı sunarken ; köyümün dağına ,taşına ve bütün köy  Halkıma  özlemle selamlarımı arz ederim .20 /12 / 2010 

celal  balcı ya Allah rahmet eylesin toprağı bol olsun dileğiyle Balcı ailesine büyük geçmiş olsun saygılarımla

BALCI AİLESİNE BAŞ SAĞLIĞI DİLERİM ALLAHTAN RAHMET GERİDE KALANLARA SABIR DİLERİM

mrh hakkı abi nasılsın yenge gil ne yapıyo buraya gelmeyi dusunmuyomusun cocukları op yerime knd iyb ellerinden operim

slm

karakilise köyün sitesi sonunda yayınlanabildi

www.karakilise.com

Çok Değerli Hemşerilerim; Sizlerin www.hinisinsesi.com sitesine ve özellikle köy sayfalarına verdiğiniz kıymeti çok iyi biliyoruz. Biz www.hinisinses.com  olarak bu konuda, elimizden gelen tüm gücümüzü sonuna kadar kullanacağız. Onun için, köy sayfalarına bu günden itibaren bilgi ve daha sonra sizlerden gelen resimlerle yükleme yapılacaktır. Sizler köyünüzün bu çalışmalarına katkı sağladığınız sürece, köy sayfanız diğer köy sayfaların içinde en zengin sayfa haline gelecektir. Bu da köyünüzün seyirci sayısını yükselttiği gibi, site içinde en popiler köyü olarak haber olacaksınız. Yalnız sizlerden tek istediğimiz bizim köy sitelerine yüklediğimiz bilginin doğruluğunu teyit ettirecek belge ve bilginin köyünüz halkı olarak desteklemenizdir. Çünkü Bizler yapacağımız araştırmalar doğrultusunda  bu bilgiler yüklenecektir. Bunun doğruluğu sizin onay vermenizle netlik kazanacaktır. Bu konuda bize yardımcı olmanızı bilgilerinize sunar. www.hinisinsesi.com ailesi olarak tüm hemşerilerimize TEŞEKKÜR ediyoruz.

 Burhan KAYA

www.hinisinsesi.com

Öncelikle slm.  karakilesedekilere hepsine selamlar.umarım site, karakilisedekileri bu sitede bir araya getirir.karakilise köyü resimleri görmek istiyorsanız bu adresi ziyaret etmenizi öneririm.                                http://karakilise.bravehost.com/index.html

tanıdım hakkı abi sen nasılsın umarım iyisin söylerim bildiklerime siteye girsinler kib slm bay

mrb ben zahit eremci hinis yiboda okudum ve su anda istambuldayim 7dve8d mezun oldum arkadaşlarin aramasini istyorum yzeliklede birgul telek tesekurler bu siteyide kuran herkimsew saygilarimla ve tesekurler 5458325369

                                             SİHİRLİ       NAĞMELER

         Tek katlı,toprak  damlı bir ev…Yer yer duvardan dışarıya kafalarını uzatıp çıkmak üzere olan taşlar…Dışarıyla bağlantısını sağlayan  tahtaların kimi  çürümüş,kimisinin çivileri geri çekilmiş küçücük bir pencere…Adeta kendinden geçmiş ,zamanını doldurmuş aralıklı pervazlar…Kapıyla pervazlar arasında ıslık çalan rüzgar…Tabiata yenik düşen, iri çatlaklı, düzensiz ,söğüt ağacından eğrice  bir eşik… Ve   birbirlerini  bırakmak üzere olan  bu tahtaların arasından   dışarıya sızan tambur nağmeleri…İnleyen bu nağmelere boyun eğen  varlıklar…       

        Bu ahengi sese  tek dalını uzatarak  kulak kabartan  yaşlı söğüt ağacı…İnleyen bu sihirli nağmelere karışan Hemzebeg çeşmesinin sesi…Bu ses cümbüşüne eşlik edercesine ,bir senfoni edasıyla  kimi kuru,kesik,ince dallarda bazen kanat çırparak ,bazen de tek ayak üstünde salınmakta olan kuşlar…Bir  ayağını karnına çekmiş , tek,ince, yarı kuru bir dalda  mırıldanarak bu sese kafasıyla eşlik eden göğsü kanlı ,kederli bir  serçe…

       Zemheri soğuklar tüm hızıyla hüküm sürmekteydi.Her yer beyaza bürünmüş dağ,tepe yumurta şeklini almıştı.İşte perşembeyi cumaya bağlayan böyle bir geceydi.Hızır(A.S)gecesi için  yapılacak  “ceme” katılmak için  bu eve girdim.Gülbangı aldıktan sonra  boş bir yere varıp oturdum.Benden önce gelenleri tek tek gözden geçirdim.Neredeyse her evden bir kişi oradaydı. Cemden sonra dağıtılacak yemeğin kokusu gelenlerin burnunu yokluyordu.Cılız bir çocuk kendini bu kokuyu kaptırmış burnuyla onu takip ediyor,bazen de aralıklı kapıdan dışarıya çıkıyordu.

       Küçük Seyid , tam köşeye oturmuştu.Altındaki minderde açılan irice güller hemen göze çarpıyordu.Gelebileceklerin geldiğine kanaat getiren  oğlu, tandırlığın yanından  fırlayıp duvarda asılı tamburu  usulca indirdi.Tamburu kılıfından  çıkardı.Onu  öpüp alnına götürdü. Babasının berisine  diz çöküp oturdu. Onun  elini öptükten sonra ,iki eliyle tamburu ona uzattı.Küçük Seyid,tamburu aldığı gibi öpüp alnına götürdü.”Eyvallah”deyip nasırlı parmaklarıyla akorda başladı.Tamburun gittikçe inleyen sesi artık  “hazırım”diyordu .Küçük Seyid,ahengler dünyasına tam girmek üzereyken,son kez uzaktan yakına detaylıca, her tarafa baktı.Her yer doluydu artık.Yarıya kadar simsiyah olan sütünün yanından  tandırın üstüne kadar.Burnunun  altını tamamıyla kaplayan ,kırışmış bıyıklarını her iki yandan aynı hizaya getirecek şekilde  kalınca parmaklarıyla burdu.Artık cemi başlatmaya hazırdı.Şemo, yana çekilmiş ,hakim bir yerde yerini almıştı.Birkaç dakika sonra başlayacak  olan cemde dervişlik yapacak ,kendinden geçecek,kafasını öyle sallayacak ki şapkası kafasından fırlayacaktı.Kendinden geçtiğini görenlerden   birkaç kişi koşup Şemo’yu omzundan tutacak yavaş yavaş kendine gelmesini sağlayacaktı.Böylece ne kadar iyi bir insan,Allah’ın sevgili kullarından biri olduğunu herkes görecek,Ondan hep saygıyla bahsedilecekti.Süpürgeci ve diğer görevliler  de yerlerini almışlardı.Çok geçmeden cem başladı.

      Tambur nağmeleri,dışarıdaki soğuk,fırtınalı kış gecesine karışarak  kardan yüzüne beyaz bir örtü çeken kayalıklarda inliyor, kuşburnunun dışarıda olan tek dalına konarak titriyordu.Sanki Hızır’ın Ab-ı Hayatı içtiği o gölden taraf gelen  sesler,bu nağmelere karışıyor, 

 Itri edasıyla uçları  çıktı çıkacak simsiyah merteklere çarpıyor ve her uçta inliyordu.     

      Semahı dönenlerin  ruh hali,her yerde  hazır olan  Hızır’la bükünleşmişti.Her ağızdan dua yükseliyordu arşa.Eline,beline,diline  hakim olmanın verdiği bir ruh haliyle  bütünleşmişti her can.On dört numaralı gaz lambasından etrafa yayılan cılız ışıklar evin her köşesine ulaşıyor, en köşede oturanı bile siyah bir karartı olarak gösteriyordu.Lamba ışığının çok az ulaştığı bu köşede oturan çocuklar,kendilerinden geçmiş,hıçkırıklarından  anlaşılıyordu ki gözlerinden yaşlar pınar gibi akıyordu.Hepsinin ağzında etraftaki tüm ziyaretlerin adı vardı.Arada bir”amin”ya da  “hala halaah”sesleri yükseliyordu   kara mertekli dama. Çocuklardan biri  iki dizinin üstüne doğruldu,gözlerini iyice ovduktan sonra dervişe baktı.Nasıl olurdu bu!Daha bilmem kaç dakika önce bizim gibiydi.Bu nasıl  ilahi bir  güçtür ki kocaman bedenini  böyle titretiyordu.Çocuk dualardan başka, olup bitene pek anlam veremiyordu.O da bu dualara.ağlamalara karışan  cemin bir parçası olmuştu şimdiden.

       Yıllar sonra köye gittim.O yaşlı söğüt ağacı bu toprak damın üstüne uzattığı  tek dalını çekmişti.Koca ağaç yarıya kadar kurumuştu.O eski neşesinden  eser yoktu şimdi.Artık o evden  ne nağmelerin sesi yükseliyordu  ne de bu söğüt dalında her seher  vakti kuş cıvıltısı. 

         O ulvi sesin sahibi ,bir başka diyara göçmüştü.Her perşembe akşamı  o mekanda  bir mum yanmada şimdi.

                                                                                                          HAYDAR UZUN

                                                                                                               HOCAMA

TOYNAK

                Gün ikindiydi.Değirmen duvarının  yanı başındaki girdaba  giren suyun      akıntısı,etrafında  köpükten beyaz bir daire çizerek  yoluna devam ediyordu.

Yamaçtaki tek armudun tepesine  sırtını dayamış olan Güneş,ışıklarını elma ağaçlarının                   yaprakları arasından göndererek yalnız elma ağacının altındaki gölette kuzuları yıkamakta olan Rojhat’ın  esmer tenini daha da parlatıyordu.

          Birkaç çocuk,elbiselerin   üstünde yarı çıplak titremekte,kolları yokmuş gibi bedenlerini büzüştürerek ısınmaya çalışmaktalar.Rojhat,Kavak  Çukurundan taraf seslerin geldiğini duydu.Bu ses,babasınındı.Yüklü olan atı sabahtan ,yakınlarındaki  çayıra bırakmışlardı.Yakında doğuracağı için uzak yerlere,mezarlığın altındaki yamaca götürmemişlerdi.

          Evde herkese ait bir hayvan vardı.Sahiplenmek adeta bir gelenekti.Kız olsaydı ihtimalen bir ineği olacaktı.Erkek olduğu için doğacak tay  Rojhat’ın olacaktı.Onun da artık bir hayvanı olacak,o da kendini adamdan sayacaktı.Adını “Toynak”koyacaktı.Bitmek bilmeyen devli,perili masalların hüküm sürdüğü uzun  kış gecelerinden beri onu hep rüyalarında görüyor,bazen de onunla,  sonu  bir türlü  gelmeyen çayırlarda yan yana koşuyordu..Hatta rüyalarının birinde, gittiği düğünde yarışı kazanmıştı;fakat Toynak’ın boynuna atılan rengarenk eşarbı  evin bahçesine girerken nenesine kaptırmıştı.Ona gözü gibi bakacaktı.Onu her gün tımar edip,haftada bir yıkayacaktı.Tuzunu bile  kocaman tasta verecekti.Düğünlerde kuyruğuna kına yakacak,kuyruğunu bir gelin saçı  gibi örecekti.Gök mavisi  yelelerinden alınan iki kılın birbirine değdirilmesiyle nasıl ki sırdan bir at bitiverdiyse,onun atı da öyle olacaktı işte.Babasının köyle bütünleşen bir hayatı vardı.O da küçüklüğünden beri hem çiftçilik yapıyor hem de hayvancılık yapıyordu.Zamanında Onun da bir atı vardı.O da atına aynen böyle bakmıştı.Onun için Rojhat’ı en iyi anlayan yine oydu.

         Rojhat nefes nefese yanlarına vardı.Küçücük yavrunun yerde yattığını gördü.İki elini dizlerine koydu. Toynak’a doğru eğildi:Ya ölmüşse! Ya düşündüğüm her şey hayalden öteye gidemezse!Aniden doğruldu.iki eliyle gözlerini sıkıca kapattı.Bir süreliğine öylece donakaldı.

Babası başını kaldırıp Rojhat’a baktı.dönüp bir yavruya, bir ata baktı:

   -“Ey,yüreklere serpiştirilen bir avuç sevginle teselli bulan kainat!Varlık-yokluk hep senin eserin.

      Ey,kainatın sonsuz sahibi!Hazinenden bağışlanan canların vardır delili.Ey,İsa nefesli tabiat!Nasıl ki ,her baharda yeniden  canlanıyorsa tüm nebat;ona da  bir can bağışla ,yepyeni bir hayat.”

      Toynak ayağa kalktı.Bir sağa bir sola sendelendi.Annesinin alnına son öpücüğü kondururcasına alnını yaladı.Rojhat ve babası onu alıp eve getirdiler.Günler ,artık bitip tükenmek bilmeyen gecelere dönüştü.Bilmem kaç zaman sonra aydınlık dünya, bir çuvaldızın deliğinden görünür gibi  eşikle kapı aralığından  grileşmeye,sonra  gittikçe beraklaşmaya başladı. 

Toynak gittikçe büyüyor,büyüdükçe annesine benziyordu.Günün büyük bir kısmı Rojhat’la evlerinin önündeki çayırda geçiyordu.

 Toynak sanki,annesinin öldüğü çayırı biliyormuşçasına her sabah ,bir güdüyle  başını oraya doğru çeviriyor,hasretlik bir tavırla acı,kısa kişniyordu.Sonra,yerlere sürten burnunu  havaya kaldırarak,hiç tanımadığı annesinin kokusunu alabilmek için ,içine o çayırların havasını derinden derine çekiyordu.

               Rojhat her gün Toynak’ı alarak;Lılıkan yamacına ,köyle yayla arasında kalan o eşsiz yeşillikler diyarına götürüyordu.Bazen de Koğun eteğine yapışmış, eski ve  yeni karın üst üste yağdığı, soğuk suların hiç eksik olmadığı yaylaya yada ormanıyla, soğuk pınarlarıyla köye yoldaşlık eden Fate deresine ;bir dal ucuna ,bir çiçeğe,topraktan yeni fışkıran beyaz ve irice mantarlara ,kocaman ağaç köklerinin dibinde yada az ötede filizlenen taptaze fidanlara konan  baharın keyfini çıkarıyordu.

               Bir sonbahar günüydü.Rojhat bir yılı daha geride bırakmış, okul çağına gelmişti.Her sabah atını sevdikten sonra okulun yolunu tutuyordu.O gün de öyle yapmıştı.O ,okula gittiğinde Toynak ,pencerenin önüne geliyor,arkadaşını göremeyince  biraz bekledikten sonra istemeyerek oradan ayrılmak zorunda kalıyordu.Bir bahçenin aşağısına gidiyor,bir merdivenlerin yanına geliyor kısa kısa kişnemelerle  bir şeyler anlatmaya çalışıyordu.

           O gün ders erken bitmişti.Rojhat sıradan kalktığı gibi dışarı fırladı.Zaman kaybetmeden evin yolunu tuttu.Eve yaklaşınca atı,merdivenlerin yanında,çeşmeye taraf  öylece durmuş Onu bekliyordu.Kitaplarını duvarın  üstünde sıra sıra dizili koyun tezeklerinin üstüne bırakıp,ona koştu.Atın başını bir çırpıda kucağına aldı.

Toynak,tek ayağını yere hafif hafif vurarak ,Rojhat’ın kulağına fısıldar gibi kişnedi.Rojhat onun başını bıraktı.Gittikçe derinleşen gözlerine baktı.İki damla yaş,Toynak’ın gözlerinin önünde ,cılızlaşan  Güneş ışınlarına inat billur gibi parlıyordu.Rojhat ,elinin tersiyle kendi gözünü ,tek eliyle  de   Toynak’ın gözünü sildi  alnından burnunun deliklerine  uzanan nişanımsı beyazlığa kadar. 

           Toynak’ın  annesi her yıl düzenlenen geleneksel yarışta  derece üstüne derece yapmıştı.Bu da öyle yapacaktı.Bir mayıs günüydü.O yörede en ünlü atların katılacağı yarış yapılacaktı.Rojhat iki gün önceden  atın son bakımını yaptı.Yarışın yapılacağı günün sabahında  ilçedeki yarış alanına gitti.Çok geçmeden tüm atlar toprak alana indiler.Yarış büyük tezahüratlar eşliğinde başladı.Toynak’ın nallı ayakları  toprak  alana değip süvarisini adeta toz bulutu içinde bırakıyordu.Gittikçe arayı açan Toynak  tüm rakiplerine büyük bir fark atarak  yarışı kazandı.

         Rojhat’la Toynak ikindiye doğru  köyün altındaki yeşil alana vardılar.Toynak, annesinin öldüğü  o çayıra,Ahırçimene,yaklaşıp öylece durdu.”seni en iyi şekilde temsil ettim.Bundan sonra da temsil etmeye  hazırım.”manasında başını aşağı yukarı sallayarak uzun uzun kişnedi.

                                                          HAKKI AKDAĞ

                                                                                                                                                                                                                               YAVUZ SULTAN SELİM LİSESİ MD.YARD.

                                                                                                    SİİRT

ANNE Dışarısı bahar,Ama;içime ayaz düşmüş,Üşüyorum anne!Yoksa, kış mı geldi yüreğime ne!Gül getirdim sana.Hani geçen yıl bahçeye dikmiştik ya,İşte o gülden .Hani bana çorap örüyordun,Çeyizine de koy diyordun ya!Geçerlerde halam ördü orlonla eh işte!Ayaklarımı koyuyorum,parmaklarım üşüyor,Parmaklarımı nefesimle ısıtıyorum,Yüreğim üşüyor anne,yüreğim!Dün çerçiden bir tarak aldım,Sağdan soldan topladığım yünleri vererek.Ama;saçlarımı acıtıyor anne!Hani örük örük yapardın ya,İşte,öyle olsun istiyorum yaa!Ama;olmuyor ki…Kimseler de artık oralı olmuyor.Ne yapayım,kardeşimi de ben yıkıyorum,Geçen sene aldığın yeşil leğende.Hele şu yamalar,dikiyorum dikiyorum bitmiyor ki...Geçenlerde sana gelecektim az kalsın.Nasıl olacaksa!Al,şu çiçeği başucuna dikiyorum.Yarın , mutlaka ama; mutlaka gelip sulayacağım,Günün kutlu olsun anne!Hakkı AKDAĞ

                                                 HASAN

             Bir kuşluk vaktiydi. Bir gümüş zamanıydı. Günün parıltısı vurmadaydı durgun suya. Ve Suyun yüzeyinde parıltıdan misketler yuvarlanmadaydı sanki.

Ani bir haykırışla her yer inlendi.

“Hasaaan!” diye seslendi babası. Ses yoktu. Her yer sihirli bir aleme bürünmüştü bu zaman diliminde. Devam etti:

“Geç oldu. Sözde erkenden yola çıkacaktık. Bak, Gevre’nin Celili dereyi çoktan geçti. En geç biz kaldık,” dedi.

               Ama ne söylenenleri, ne de söylenecekleri duyacaktı Hasan. Çünkü o, annesinin mezarını, gitmeden önce, son kez  de olsa ziyaret etmeye gitmişti. O, mezarlıkta kimsenin kendisine bakmak istemediğini, babasının da yeni karısının adeta kölesi olduğunu, evde kendisinin yüzünden tartışmaların eksik olmadığını, babasının kendisini yatılı okula göndermek mecburiyetinde kaldığını, artık ne  cumalarda ne de  bayramlarda mezarını ziyaret edemeyeceğini, allahaısmarladık için geldiğini, annesinin mezar taşına anlatmaya gitmişti aslında. Olup biteni annesi nasıl duyabilecekti ki? Babası bekleyedursun, Hasan taş duvarların arasındaki yoldan çıkageldi. Kapılarının önünde kendisini bekleyenleri gördü. Gönderileceğine bir kez daha inanan Hasan’ın kolu kanadı kırıldı. Tam yanlarına yanaşıp öylece durdu. Durgun gözlerle onların kenetlenen ellerine baktı. Teyzesi koşarak Hasan’ın boynuna sarıldı. Annesinin kendisine emanet ettiği hamaili ona verdi. Hasan onu önce göğsüne bastırdı, sonra pantolonunun kocaman cebine soktu. Bu arada gözlerinden kopan iki damla yaş önce Hasan’ın kirli eline, sonra da kurumuş toprağa düştü.

Teyzesi ona: “ Bizi unutma emi! Tatillerde mutlaka gel. Amcan oralara geldiğinde muhakkak seni görmeye gelecek. Ayrıca kış için sana yün çorap göndereceğim. Hani annenin sana verdiği koyun vardı ya işte onun yününden yapacağım çorabı. Üstelik, uçları yanları da desenli olacak” dedi.

              Hasan; artık gelemeyeceğim buralara, bu insanları, şu söğüt ağacını, değirmenim karşısındaki çeşmeyi hiç göremeyeceğim, gibi bir ifadeyle etrafı son kez süzüyordu.

  Babası bir kez daha seslendi. “Haydi, vedalaş da gidelim!” dedi.

 Hasan başını önce eğdi. Hiç kimsenin yüzüne bakamadan sadece kendisine uzanan ellere son öpücüğü koyarak geçiyordu diğerine. Kendisine uzanan son nesne bir el değil, eşeğin ipiydi. Yola koyuldular. O gidiyordu; fakat ondan bir şeyler kopup oralarda kalıyordu. Nasıl kalmasın ki, o en güzel günlerini oralarda geçirmişti. Hem gidiyor, hem de en uzaktan en yakına doğru gezdiği yerler, ışkın ve mantar topladığı dağlar, çayırla son kez gözlerinin önünden bir film şeridi gibi geçiyordu. Eski yayla, yaylanın yolundaki ziyaret, ili baba, elma ağaçları Mendik çayırı.. Artık gidemeyeceği yerleri beyniyle geziyor, oralardaki her bir taşa, ağaca sevgi ile sarılmak, saatlerce sarılmak istiyordu. Bu arada durmadan hayalinden uzaklaşıyordu. Tüm bu yerler soluk bir resim gibi geçiyordu gözlerinin önünden.

Öğle vakti ilçeye vardılar. Her zamanki gibi babası hanın önünde durdu. Eşeği hana çekmek istedi; fakat handa yer yoktu. Eşeği derme çatma odunluğun yanındaki bir ağaca bağladı. Oğlunu alıp okulun yoluna düştü. Hasan’ın gözünde her şey bambaşkaydı; fakat eksik olan çok şey vardı. O, çevresini saran tüm varlıklara yabancıydı. Çok geçmeden okula vardılar. Kocaman demir kapının önünde kendilerini o gün bekçi olan Veysel Amca karşıladı. Onlara ne yapacaklarını bir bir anlattı. Hasan anlatılanları pek anlamamıştı aslında. Babası onu okula teslim edip, oradan ayrıldı. Çocuk babasının peşinden bir süre bakakaldı. Elinden bir şey gelmiyordu artık. Akşam olmadan arkadaşlarına katıldı. Buradakiler de onunla aynı kaderi paylaşıyorlardı.

O, utangaçtı, ürkekti. Hiç kimseyle konuşmuyordu neredeyse. Etütlerden, derslerden zaman buldukça okulun yanından geçen tren yoluna iner, rayların vardığı son şehri, oradaki insanları düşünürdü hep. Aslında düşündüğü, kendi köyüydü. Çoğu zaman yanıp sönen loş ışıklara dalardı. Bu ışıkları annesinin Perşembe günleri evlerinin yanındaki ziyarette yaktığı mumlara benzetirdi.

Hasan çalışkanlığıyla, efendiliğiyle herkesin dikkatini çekti. Kısa sürede sevilen biri olmuştu. Bu okulda kaçıncı yılı olmuştu. Son girdiği sınavı da kazanmış, istediği okula girmişti.

Başka bir diyara gitmek üzere hep raylarına bakıp içlendiği trene binip oradan da ayrıldı bir sabah vakti. 

                                                           HAKKI AKDAĞ

                                   YAVUZ SULTAN SELİM LİSESİ MÜD. YRD.

SİİRT

herkese slm lar bende çok özledim dikili köyümüzü hakkı abim sanada slmlar